Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Αποφθέγματα

Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.

Αν όμως δεν έχει ειδικότητα νευρολόγου,

αποκλείεται να με γιατρέψει.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Σύμπαν ευχαριστώ

Γενικά πιστεύω πως το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον μου.

Αυτά όμως είναι από άλλο μπλογκ, σε αυτό το σύμπαν μου κάνει δωράκια.

Όποτε δεν είμαι καλά, κάτι γίνεται και ή κάποιον βλέπω και χαίρομαι ή κάτι ακούω και χαζογελάω. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει.

Σήμερα αν καταλάβατε, δεν ήμουν καλά. Ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο, που δεν οφείλεται στις ημικρανικές μου κρίσεις (όχι ότι δεν με έχουν πιάσει και αυτές, αλλά λέμε), αλλά στην κατανάλωση αλκοόλ. Τεσπά.

Καθώς περίμενα για το λεωφορείο ή ταξί, ότι έρθει τέλος πάντων, βλέπω δύο τύπους με μηχανάκι να σταματάνε μπροστά μου, σχεδόν, να παρκάρουν και να παίρνουν κάτι αφίσες από μια τσάντα και να ετοιμάζονται να τις κολλήσουν. Πάνω που ήμουν έτοιμη να αρχίζω να τους βρίζω, από μέσα μου πάντα (γιατί μπήκαν σχεδόν μπροστά μου, σαν να μην φαίνομαι), κοιτάω τον έναν και μένω.

Ακολουθεί μικρή παρένθεση για να καταλάβετε το γιατί.

Εγώ παρακολουθώ ανελλιπώς μια σειρά, το "One Tree Hill". Γενικά την βρίσκω χαριτωμένη, αλλά παίζει και ο Chad Michael Murray οπότε ήρθε και έδεσε. Για όσους τον ξέρουν, χαίρομαι για όσους τον αγνοούν, ντροπή σας. Ο τύπος είναι κούκλος, αλλά όπως πάντα μόνο σε μένα θα αρέσει.








Ο ένας λοιπόν από τους δύο με το μηχανάκι ήταν ίδιος, ίδιος λέμε. Και μάλλον το σύμπαν είχε κέφια σήμερα, γιατί ήταν ίδιος αλλά στην αγαπημένη μου συσκευασία : μακρύ μαλλί, γυαλιά, κτλ.

Γι' αυτό έμεινα στην αρχή και κοίταζα, προσπαθούσα να θυμηθώ τι μου θυμίζει.

Για τους περίεργους, το σύμπαν έκανε το δωράκι του, αλλά έσπασε και την πλάκα του. Μόλις θυμήθηκα τι μου θύμιζε και αποφάσισα να τον χαζεύω.... ήρθε το λεωφορείο. Χεχε

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Κορίτσια...ξεκατινιαστείτε

Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει...ε κατέληξα.

Γιατί να σκέφτομαι;

"Πώς ντύνεσαι έτσι; Πώς μιλάς έτσι; Πώς αντιδράς; Γιατί είσαι αυτό και δεν είσαι το άλλο; Γιατί δεν αλλάζεις;" και αμέτρητα άλλα ερωτήματα που μου κάνουν καθημερινά σχεδόν.

Ποιοί;

Οι λεγόμενοι καλοθελητές. Πρωτοστατεί η οικογένεια και όλο το σόι.

Όλοι έχουν κάτι να σχολιάσουν (αρνητικό) και να δώσουν τις συμβουλές προς βελτίωση.

"Οκ παιδιά, αλλά έχω μια απορία. Σας ρώτησε κανείς;" η φωνή του επαναστάτη φουντώνει μέσα μου.

Χρόνια σας άκουγα και έπεφτα σε μελαχγολία...."Μήπως έχουν δίκιο; Για να το λένε όλοι, κάτι θα κάνω λάθος δεν μπορεί.Γι' αυτό όλα πάνε στραβά. Εγώ φταίω." και άλλα παρόμοια βασάνιζαν το μυαλουδάκι μου για καιρό.

Ναι, είχα δίκιο. Έκανα λάθος...που τους άκουγα. Αλλά όχι πια.

Τους βαρέθηκα όλους.

Και στην τελική γιατί να αλλάξω; Επειδή το λένε οι άλλοι ή επειδή έχουν δίκιο ή μήπως επειδή σε κάποιους τομείς δεν λειτουργώ σύμφωνα με την κοινή λογική;

Για κανένα από τους παραπάνω λόγους και η απάντηση απλή.

ΔΕΝ θέλω ρε παιδιά να αλλάξω.

Με γουστάρω έτσι όπως είμαι, με τα στραβά και τα ανάποδα μου, με τις φρίκες μου και τις παράνοιες μου, με τις ιδιοτροπίες μου και τις παραξενιές μου, με τα γούστα μου και τα αστεία μου. Γιατί όλα αυτά που εσείς μου λέτε να αλλάξω, είναι ΕΓΩ.

Και αν δεν θα σας αρέσω όπως είμαι, προχωρήστε ευθεία, ναι στον διάδρομο, στρίβετε αριστερά, ναι καλά πάτε και βλέπετε μια πόρτα, ναι την ανοίγετε και βγαίνετε. Στο καλό και μην μας ξανάρθετε.

Και μένα καλό θα μου κάνετε. Δεν θέλω άτομα που θα προσπαθήσουν να με αλλάξουν, αλλά αυτούς που θα με δεχτούν όπως είμαι. Η φύση δηλαδή που με έκανε έτσι, άγνοια είχε; (όχι ανωμαλία χεχε)

Και κλείνοντας θα δανειστώ ατάκα Λίλας : "Σταματήστε τον κόσμο να κατέβω."

Αμάν πια.

Τα πα και ησύχασα.

ΥΓ. Δεν σημαίνει ότι θα πάψω να δέχομαι κριτική. Αλλά κριτική, όχι διαταγές...ε προτροπές το λένε, μου είπαν από το κοντρόλ.