Χαζεύοντας

Χαζεύοντας στο super market παρατήρησα ότι τα Σάββατα επικρατεί πανζουρλισμός. Τις γριές και τους παππούδες τους ανέχομαι, όταν βέβαια δεν γίνονται δύστροποι. Τα παιδάκια που ουρλιάζουν και κλαίνε φωνάζοντας "μαμαααα, θέλω και αυτό." τα αφήνω στον Ηρώδη(φανατική οπαδός της μετενσάρκωσης, θα ξαναγεννηθεί ο Ηρώδης δεν μπορεί). Αυτούς όμως που κουβαλάνε τα μωρά, τα μωρά με το καροτσάκι λυπάμαι αλλά μου είναι αδύνατο. Δεν φτάνει που πρέπει να κάνω ακροβατικά για να διασχίσω τον διάδρομο από τον κόσμο και να φτάσω στο προϊόν που επιθυμώ, που μπερδεύω τα χέρι μου, το απλωμένο χέρι μου με τα εκατοντάδες άλλα που βλέπω γύρω(ωχ, συγγνώμη, δικό σας το γάλα, εγώ δεν φοράω βέρα), που περιμένω ατελείωτες ώρες στο ταμείο, πρέπει να σκοντάφτω και στα καρότσια με τα μωρά; Δεν μας έφταναν τα καρότσια του super market; Εγώ δηλαδή τον σκύλο μου γιατί τον δένω απέξω;
Απάντηση: Γιατί τα 2 μηνών μωρά είναι αδύνατο να επιτεθούν στον πάγκο με τα αλλαντικά.

Χαζεύοντας την τηλεόραση, διαπίστωσα ότι παίζει μαλακίες κάθε σαβ/κύριακο(διαθέτω και μαντική ικανότητα καθότι η Κυριακή δεν ήρθε ακόμα).

Χαζεύοντας τις μαλακίες που παίζει η τηλεόραση, διαπίστωσα ότι στις αμερικάνικες ταινίες, στις σκηνές καταδίωξης, ενώ στο γενικό πλάνο επικρατεί το χάος, στο κοντινό πλάνο στον πρωταγωνιστή και οδηγό του οχήματος υπάρχει μια ηρεμία. Μοιάζει λες και οδηγεί στο πέταλο κατά την έξοδο του Πάσχα (φυσικά οδηγεί για πρώτη φορά εξού και η ηρεμία, γιατί τη δεύτερη φορά το κοντινό μοιάζει με σκηνή από τη "Φωλιά του κούκου" και ο οδηγός σχεδιάζει να σκοτώσει όλους τους επιβαίνοντες στα προπορευόμενα οχήματα για να κερδίσει χρόνο). Ρεαλισμός... "Να παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα. Και συ γυρνάς στους δρόμους με το μπουφαν στους ώμους." Λογικό μετά από τέτοια π.....ά και εγώ τα όρη και τα βουνά θα έπαιρνα.

Χαζεύοντας, δεν έμεινε άλλη φαιά ουσία.

Χαζέψαμε και αποχωρούμε.