Θέλω

Θέλω να ξαναπάω σχολείο. Να μην έχω άλλες σκοτούρες παρά μόνο τι θα βάλω για να με δει ο Γιωργάκης, ο Γιαννάκης, ο Κωστάκης και ο Πετράκης. So many men, such a few time.

Θέλω να γίνω σκύλος στη θέση του σκύλου μου. Να κοιμάμαι όλη μέρα, να με χαϊδεύουν όλοι και να μασάω τα κοκκαλάκια μου στο κρεβάτι της μαμάς. Άντε να τρώω που και που και καμιά ξυλιά στον ποπό. Απ' τα χαστούκια της ζωής καλύτερα η παντόφλα του μπαμπά. Είναι και migato(μαλακήηηηη).

Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν, όταν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.

Θέλω, θέλω, θέλω....

Χαζεύοντας

Χαζεύοντας στο super market παρατήρησα ότι τα Σάββατα επικρατεί πανζουρλισμός. Τις γριές και τους παππούδες τους ανέχομαι, όταν βέβαια δεν γίνονται δύστροποι. Τα παιδάκια που ουρλιάζουν και κλαίνε φωνάζοντας "μαμαααα, θέλω και αυτό." τα αφήνω στον Ηρώδη(φανατική οπαδός της μετενσάρκωσης, θα ξαναγεννηθεί ο Ηρώδης δεν μπορεί). Αυτούς όμως που κουβαλάνε τα μωρά, τα μωρά με το καροτσάκι λυπάμαι αλλά μου είναι αδύνατο. Δεν φτάνει που πρέπει να κάνω ακροβατικά για να διασχίσω τον διάδρομο από τον κόσμο και να φτάσω στο προϊόν που επιθυμώ, που μπερδεύω τα χέρι μου, το απλωμένο χέρι μου με τα εκατοντάδες άλλα που βλέπω γύρω(ωχ, συγγνώμη, δικό σας το γάλα, εγώ δεν φοράω βέρα), που περιμένω ατελείωτες ώρες στο ταμείο, πρέπει να σκοντάφτω και στα καρότσια με τα μωρά; Δεν μας έφταναν τα καρότσια του super market; Εγώ δηλαδή τον σκύλο μου γιατί τον δένω απέξω;
Απάντηση: Γιατί τα 2 μηνών μωρά είναι αδύνατο να επιτεθούν στον πάγκο με τα αλλαντικά.

Χαζεύοντας την τηλεόραση, διαπίστωσα ότι παίζει μαλακίες κάθε σαβ/κύριακο(διαθέτω και μαντική ικανότητα καθότι η Κυριακή δεν ήρθε ακόμα).

Χαζεύοντας τις μαλακίες που παίζει η τηλεόραση, διαπίστωσα ότι στις αμερικάνικες ταινίες, στις σκηνές καταδίωξης, ενώ στο γενικό πλάνο επικρατεί το χάος, στο κοντινό πλάνο στον πρωταγωνιστή και οδηγό του οχήματος υπάρχει μια ηρεμία. Μοιάζει λες και οδηγεί στο πέταλο κατά την έξοδο του Πάσχα (φυσικά οδηγεί για πρώτη φορά εξού και η ηρεμία, γιατί τη δεύτερη φορά το κοντινό μοιάζει με σκηνή από τη "Φωλιά του κούκου" και ο οδηγός σχεδιάζει να σκοτώσει όλους τους επιβαίνοντες στα προπορευόμενα οχήματα για να κερδίσει χρόνο). Ρεαλισμός... "Να παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα. Και συ γυρνάς στους δρόμους με το μπουφαν στους ώμους." Λογικό μετά από τέτοια π.....ά και εγώ τα όρη και τα βουνά θα έπαιρνα.

Χαζεύοντας, δεν έμεινε άλλη φαιά ουσία.

Χαζέψαμε και αποχωρούμε.

Είδα

Είδα το σωσία του Γιαννάκη να αγκαλιάζει θερμά ωραιότατα σοβατισμένη ξανθιά αλλοδαπή κυρία (το αλλοδαπή όχι χάρην ρατσισμού αλλά αντικειμενικότητας).
Η πλήρης επίδειξη του "δείτε ρε μαλάκες τι μ...ί κυκλοφορώ γιατί μπορώ" (το γιατί άγνωστο).
Η επιλογή της κυρίας σαφέστατη. "Θέλω visa για να μείνω στο χώρα σας, στο ωραίο χώρα σας."

Είδα, τις νεαρές, καλλίγραμμες και μη, να έχουν ζεσταθεί και να τα έχουν πετάξει όλα έξω, μαζί με τα μάτια των περαστικών και του άμοιρου οδηγού του λεωφορείου που μας μετέφερε.

Μίλησα, με ένα taxi driver γαμάτο, από τους λίγους του κλάδου.

Μύρισα τους απανταχού άπλυτους του λεωφορείου, εξαιτίας της αδικίας της φύσης, που ναι μεν με προίκησε με πολλά χαρίσματα, αλλά το ύψος δεν ήταν ένα από αυτά.
Στο σημείο αυτό κάνω καταγγελία. Εμείς του 1,60 (με τα χέρια στην ανάταση) τι φταίμε να μυρίζουμε τις μασχάλες των υπολοίπων; ΕΕΕ; Διότι όποτε μπαίνω σε crowded bus πάντα κάποια μασχάλη θα βρεθεί από κάτω. Συνήθως άπλυτη.

Είδα, έναν γνωστό μου, κομπάρσο σε ελληνική ταινία περσινή και διερωτώμαι...face control μόνο στο ENVY παίζει; Ρατσισμός.

Δεν είδα, κάτι που να μην θέλω να το διακωμωδήσω. Ελπίζω λοιπόν. Σε ένα καλύτερο αύριο.

Πάσχα Ελλήνων Πάσχα

Ρε παιδιά ok τα έθιμα του Πάσχα τα έχουμε δει άπειρες φορές στα δελτία ειδήσεων.

Το πως γιόρτασαν οι πολιτικοί τις άγιες αυτές μέρες επίσης. Αν και ομολογώ πως τα διδυμάκια του Κωστάκη κέρδισαν την παράσταση. Όχι γιατί ήξεραν τους ψαλμούς όπως βροντόφωναζαν οι δημιοσιογράφοι, αλλά γιατί δεν μοιάζουν καθόλου στον πατέρα τους, προς το πάρον τουλάχιστον και ευτυχώς για εκείνα.

Τους διάφορους επώνυμους στην Μυκονο, άντε να τους ανεχτώ.

Τους μαϊντανούς όμως που βγαίνουν σε μια κάμερα και λένε τα δικά τους (πχ. Κολέτσα:"είμαι μόνη και έχω έρθει με τον στυλίστα μου.", την Ιακωβίδου δεν την σχολιάζω καν, είναι σαν την μπύρα μύθος, υπάρχει παντού, αν και σε συγκινημένη εκδοχή δεν την είχα ξαναδεί και ντυμένη επίσης) δεν μπορώ να τους καταπιώ με τίποτα. Μου έπεσε και λίγο βαρύ το αρνί (11 κιλά αγάπη μου) τι να κάνω;

Θα συμφωνήσω όμως με τον Τρύφωνα Σαμαρά στο ότι το νησί θέλει ατημέλητο λουκ.

Γιατί εδώ ο κόσμος χανέται κύριε Σαμαρά οι τρίχες μας μάραναν.